بیماری های انگلی در پرندگان خانگی را بشناسید.

بیماری های انگلی مختلفی می توانند در پرنده ها ایجاد شوند. با دانستن اطلاعاتی درباره شایع ترین انگل در پرنده خانگی، می توانید از بروز این اختلالات در پرنده های خانگی تان، پیشگیری کنید.

ژیاردیازیس، جزء بیماری های انگلی در پرندگان خانگی

یکی‌ از انگل های گوارشی شایع در میان‌ پرندگان، ژیاردیازیس نام دارد. ابتلا به ژیاردیازیس، در بسیاری از گونه های پرندگان گزارش شده است. اما این بیماری انگلی، بیشتر در کاکاتیل ها دیده می شود. پرندگان بالغ ممکن است ناقل بدون علامت این بیماری باشند. احتمالاً انتقال این انگل، به شیوه مستقیم است (بلع کیست های عفونی).

روش های مختلفی برای تشخیص عفونت Giardia spp وجود دارد:

• آزمایش شناورسازی سولفات روی مدفوع برای تشخیص کیست
• اسمیر مستقیم نمک از مدفوع تازه برای تشخیص تروفوزوئیت های متحرک
• آزمایش ELISA برای یافتن آنتی ژن Giardia spp در مدفوع.

از آنجا که وجود کیست ها در مدفوع، متغیر است، ممکن است به انجام آزمایش های متوالی برای تشخیص ابتلا به این بیماری انگلی، نیاز باشد.

مصرف داروهای مترونیدازول (50 میلی گرم/کیلوگرم در روز، برای 5-7 روز) یا کارنیدازول (20 میلی گرم/کیلوگرم در روز، PO، به مدت 1-2 روز) جهت درمان این اختلال، توصیه می شود. در کاکاتیلها، درمان ژیاردیازیس با فنبندازول در صورت استفاده از دوزهای توصیه شده برای سگها، باعث مرگ می شود.

تریکومونیازیس

ابتلا به انگل تریکومونیازیس در تعداد زیادی از پرندگان از جمله Columbiformes، Galliformes، Falconiformes، Psittaciformes و Passeriformes گزارش شده است. Trichomonas gallinae، گهگاه در پرندگان خانگی، دیده می شود.

علائم بالینی ابتلا به این بیماری انگلی، ممکن است شامل بی اشتهایی، دیسفاژی، کاهش وزن و تنگی نفس باشد. ضایعات مایل به زرد یا مایل به سفید و چسبنده به مخاط دهان و حلق و مری، ممکن است در گونه های شکارچی و Columbiformes دیده شود.

انتقال این بیماری انگلی، از طریق تماس مستقیم (تماس با والدین با تغذیه جوجه ها) یا غیر مستقیم (خوردن غذا و آب آلوده) انجام می شود. برخی از حیوانات، ممکن است با بلعیدن کبوتر آلوده، به این بیماری مبتلا شوند.

پروتکل های درمانی برای رفع آلودگی با این انگل، شامل مصرف داروی کارنیدازول (mg/kg 20، PO، یکبار)، رونیدازول (6-10 میلی گرم/کیلوگرم در روز، PO، به مدت 14 روز)، یا مترونیدازول (50 میلی گرم/کیلوگرم در روز، PO، به مدت 5 روز) است.

سایر بیماریهای تک یاخته ای در پرندگان

سایر انگل های تک یاخته ای، مانند کوکسیدیا، در پرندگان گالینوس یا Columbiforme شایع تر هستند. اگرچه اووسیست های کوکسیدیال گاهی در پرندگان psittacine و passerine نیز دیده می شوند.

کریپتوسپوریدیوز در انواع مختلف پرندگان دیده شده است اما تصور می شود که یک عامل بیماری زای ثانویه است، نه یک عامل اولیه. انتقال Cryptosporidium spp از طریق بلع یا استنشاق اووسیست های اسپور شده، انجام می شود. به دلیل اندازه کوچک و میزان ریزش کم Cryptosporidium spp به مدفوع، تشخیص ابتلا به این انگل، می تواند مشکل باشد.

همچنین می توان از یک لکه اسیدی سریع برای تشخیص نوع ارگانیسم، استفاده کرد. علائم بالینی آلودگی به این انگل، ممکن است شامل بروز عوارضی در دستگاه گوارش، دستگاه تنفسی یا مجاری ادراری باشد، به ویژه در پرندگان دارای سیستم ایمنی سرکوب شده. درمان کریپتوسپوریدیوز در پرندگان، طبقه بندی و توضیح داده نشده است.

عفونت پلاسمودیوم spp (مالاریا) در گیرفالکن ها، قناری ها و پنگوئن ها بسیار شایع است. پلاسمودیوم توسط پشه ها شیوع پیدا می کند. در صورت نیاز، درمان مالاریا با کلروکین انجام می شود.

توکسوپلاسموز، جزء بیماری های انگلی در پرندگان خانگی

توکسوپلاسموز یک بیماری تک یاخته ای بسیار بیماری زا است که باعث ایجاد هپاتومگالی و اسپلنومگالی در قناری می شود. در آلودگی به این انگل، تخمک های شبیه کوکسیدیا در مدفوع دفع می شوند. پرنده میزبان، با بلعیدن تخمک ها، به این انگل آلوده می شود.

پرندگان آلوده ممکن است بدون علامت بوده یا بی اشتهایی، کاهش وزن، اسهال و افسردگی را بروز دهند. بیماری بالینی ناشی از این اتگل، معمولاً در پرندگان تازه به دنیا آمده، شدیدتر است. در حالی که بزرگسالان اغلب بدون علامت هستند. تشخیص ابتلا به این انگل، با فلوتاسیون مدفوع (بهترین حالت در بزرگسالان)، لکه بوفی با لکه رومانوسکی، اسمیر کبدی یا آزمایش PCR مدفوع انجام می شود.

گزینه های درمانی برای رفع ابتلا به این انگل، عبارت اند از مصرف تولترازوریل (12.5 میلی گرم/کیلوگرم در روز، PO، × 14 روز) یا سولفاکلپیریدازین (150-300 میلی گرم در لیتر آب آشامیدنی، 5 روز در هفته × 2-3 هفته).

ابتلا به سایر انگل های تک یاخته ای مانند کوکسیدیا در پرندگان گالینوس یا Columbiforme شایع تر هستند. اگرچه اووسیست های کوکسیدیال گاهی در پرندگان psittacine و passerine نیز، دیده می شوند.

کرم های گرد

جنس ها و گونه های مختلف کرم های گرد، پرندگان خانگی را آلوده می کنند. پرندگان وحشی ممکن است نماتدها را به طوطی هایی که در خارج از خانه نگهداری می شوند نیز منتقل کنند. انتقال مستقیم این انگل، با بلعیدن تخمک های جنینی صورت می گیرد.

علامت های بالینی ابتلا به این انگل، شامل از دست دادن قوا، ضعف، لاغری و مرگ است. همچنین، بروز انسداد روده در عفونت های شدید شایع است. تشخیص عفونت ناشی از نماتد روده از طریق شناورسازی مدفوع انجام می شود. اگرچه تخلیه تخمک ممکن است به صورت متناوب، در مدفوع، انجام شود.

مصرف ایورمکتین (0.2 میلی گرم/کیلوگرم، PO، SC، یا IM، در 10-14 روز تکرار می شود)، پیرانتل پاموات (4.5 میلی گرم در کیلوگرم، PO، تکرار در 10-14 روز)، یا فنبندازول (20-50 میلی گرم/کیلوگرم، PO، تکرار شده در 14 روز) به طور کلی برای درمان این بیماری انگلی، موثر هستند.

در آب و هوای گرم که احتمال تماس با پرندگان وحشی در فضای باز وجود دارد، کرم زدایی معمولی (هر 6 ماه یکبار) به کمک یکی از این داروهای ضد انگل، برای پیشگیری از بروز این‌ اختلال، مفید است.

سستودها

ابتلا به سستودها در پرندگان خانگی، غیر معمول است. شایع ترین پرندگان خانگی مستعد آلودگی با کرم های نواری، شامل کاکادو، طوطی خاکستری آفریقایی و فنچ هستند. میزبان واسطه این انگل، به احتمال زیاد حشرات و گونه های آراکنید از انواع مختلف، کرم های خاکی و شلاک ها هستند.

پرندگان آلوده به این انگل، بدون علامت هستند. تشخیص این انگل، بر اساس شناسایی تخمک در مدفوع است.

مصرف داروی Praziquantel (5-10 میلی گرم/کیلوگرم، PO یا IM، یک بار) برای درمان آلودگی به این انگل، توصیه می شود.

انگل های سیستم تنفسی

Sternostoma tracheacolum که می تواند کل دستگاه تنفسی را آلوده کند، بیشتر در قناری و فنچ گولدیان دیده می شود. این انگل ها در نای، syrinx، ریه ها و کیسه های هوایی یافت می شوند. تمام مراحل و شکل های زندگی این انگل، در بافتهای تنفسی یافت می شود.

در عفونت های خفیف ایجاد شده توسط این انگل، پرندگان معمولاً بدون علامت هستند. در عفونت های شدید، تنگی نفس با علائم شنیدنی (صداهای بلند)، عطسه و تنفس با دهان باز دیده می شود. همچنین، مقادیر زیادی بزاق در دهان و حلق دیده می شود و ممکن است ptyalism نیز وجود داشته باشد.

علائم آلودگی با این انگل، با تمرین، ورزش و سایر استرس ها تشدید می شوند. مرگ و میر ناشی از ابتلا به این انگل، می تواند زیاد باشد. پاسخ به درمان می تواند به تشخیص این بیماری، کمک کند.

هنگامی که بهبودی یک پرنده مهم است، درمان باید سریع و با حداقل جابجایی انجام شود. ایورمکتین (0.2-0.4 میلی گرم/کیلوگرم، PO یا IM) که در 2 هفته تکرار می شود یا موکسکتکتین (0.2 میلی گرم/کیلوگرم، PO یا موضعی) که در 2 هفته تکرار می شود، ممکن است توسط دامپزشک، برای درمان آلودگی با این‌عفونت، تجویز شود.

سارکوسیستوز

تخمک های این انگل تک یاخته ای از طریق مدفوع opossum آلوده توسط حشرات (به عنوان مثال، مگس، سوسک) یا موش، به ظروف های تغذیه یا محوطه نگه داری از پرندگان، منتقل می شوند. سپس مدفوع این میزبان های واسطه، توسط پرندگان مصرف می شود. در اثر آلودگی به این انگل، می تواند یک بیماری سریع کشنده ایجاد شود.

گونه های برخی از مناطق جهان، از نظر ایمونولوژیکی نسبت به این بیماری آسیب پذیر بوده و میزان مرگ و میر بالایی در پرندگان درمان نشده ای مانند کاکادو، طوطی خاکستری آفریقایی و Eclectus مشاهده می شود. طوطی Cockatiels نیز مستعد ابتلا به این انگل هستند و ضایعات کلیوی و پنومونی اغلب در هنگام کالبدگشایی در این گونه مشاهده می شود.

علائم بالینی ابتلا به این انگل، عبارت اند از بی حالی، برگشت ناگهانی آب از معده، ناراحتی تنفسی، ضعف، آتاکسی و کم خونی. در طوطی های برخی از مناطق دنیا (به عنوان مثال، کاکادو، طوطی خاکستری آفریقایی)، بیماری در مراحل اولیه عفونت رخ می دهد، زیرا انگل در حال اسکیزوگونی یا موروژونی (تولید مثل غیرجنسی) در ریه است.

این اتفاق، باعث ایجاد آسیب در ریه می شود و پرندگان مبتلا، به طور حاد یا بدون علائم ناراحتی تنفسی، می میرند. در طوطی های آمریکای شمالی (به عنوان مثال، ماکائو، conures)، ارگانیسم در عضله یا CNS تجمع می یابد و باعث ضعف، آتاکسی یا بروز علائم عصبی می شود.

این بیماری می تواند به صورت یک بیماری عضلانی بدون علامت یا بالینی آشکار، بیماری قلبی، بیماری حاد ریوی یا انسفالیت ظاهر شود. آنسفالیت (پارسیس، لرزش و کج شدن سر) در برخی موارد، دیده شده است.

تشخیص سارکوسیستوز

هیچ تست تشخیصی خاصی برای تشخیص ابتلا به این انگل، در دسترس نیست، اگرچه نتایج الکتروفورز پروتئین پلاسما ممکن است نشان دهنده وجود عفونت در یک پرنده باشد (افزایش قابل توجه غلظت β گلوبولین با یا بدون افزایش قابل توجه غلظت گاما گلوبولین).

اخیرا، یک آزمایش آنتی بادی ایمونوفلورسانس غیرمستقیم (IFA) ایجاد شده است که ممکن است به تشخیص پیش از مرگ شکل غیر حاد سارکوسیستوز در پرندگان پسیتاسین کمک کند. حساسیت و ویژگی های تشخیصی تست و آزمون IFA بین 83 تا 86 درصد است.

نتایج بیوپسی عضلات ممکن است برای تشخیص مراحل مختلف ابتلا به این انگل، قطعی باشد اما معمولاً انجام نمی شود. هنگامی که بیوپسی ماهیچه انجام می شود، گزارش شده است که عضله چهارسر بهتر از ماهیچه سینه، برای بیوپسی نتیجه می دهد. همچنین، افزایش فعالیت آنزیمی LDH، AST و CK گزارش شده است.

درمان طولانی مدت با تری متوپریم /سولفا (30 میلی گرم در کیلوگرم، bid) و پیریمتامین (0.5 میلی گرم در کیلوگرم، PO، bid) موفقیت محدودی در درمان این انگل، داشته است. پاسخ به درمان این انگل، به طور کلی با نمونه گیری PCV به طور متوالی، کنترل می شود.

داروهای جدیدتری که برای درمان عفونت ناشی از تک یاخته های مربوطه، یعنی Sarcocystis neurona، ساخته شده اند، بر اسب ها تأثیر می گذارد، اما هنوز برای درمان در پرندگان ارزیابی نشده است.

منبع:

https://www.msdvetmanual.com/exotic-and-laboratory-animals/pet-birds/parasitic-diseases-of-pet-birds