درماتوفیتوز در حیوانات و قابل انتقال به انسان ها

درماتوفیتوز در حیوانات، یا قارچ پوستی سطحی یک عفونت باکتریایی در پوست است که گونه های مختلف حیوانات را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در حیوانات جوان یا دارای سیستم ایمنی سرکوب شده، یا در حیواناتی که به طور مزمن در معرض شرایط مرطوب قرار دارند، شایع است.

علائم این‌ اختلال شامل موهای مات، پوسته ها و ضایعات شبیه زگیل است. حتی می توانند پراکندگی وسیعی داشته باشند. تشخیص این اختلال از طریق سیتولوژی ضایعات یا کشت باکتریایی انجام می شود. این بیماری با آنتی بیوتیک های سیستمیک، درمان موضعی و تغییر در نحوه دامداری برای خشک نگه داشتن حیوانات درمان می شود.

درماتوفیتوز، نوعی عفونت باکتریایی در پوست حیوانات است. این بیماری در سراسر جهان شایع است. توسط ارگانیسم Dermatophilus congolensis ایجاد می شود. گاو، گوسفند، بز و اسب بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال هستند. خوک، سگ و گربه به ندرت به این بیماری مبتلا می شوند.

اصطلاحات غیر معمول برای این بیماری شامل “برآمدگی پشم ” و “پوسیدگی پای توت فرنگی (برای عفونت های بروز یافته در پا)” است. نمونه های تهیه شده اخیر از لاک پشت های دریایی ممکن است نشان دهنده گونه جدیدی از درماتوفیلوس باشد.

همچنین، ابتلا به این بیماری در میان تمساح های پرورشی شایع است. حتی در خرس های قطبی نیز گزارش شده است. همچنین، چند مورد انسانی ابتلا به این بیماری گزارش شده است. این موارد معمولاً با دست زدن به حیوانات بیمار مرتبط بوده است.

بیماری های انتقالی از گربه به انسان را بشناسید.

علت درماتوفیتوز در حیوانات

D congolensis یک اکتینومایست بی هوازی گرم مثبت و اختیاری است. این باکتری، فعلا تنها گونه پذیرفته شده در این جنس است، اما گونه های مختلفی می توانند در یک گروه از حیوانات، در طول شیوع این بیماری عفونی، وجود داشته باشند. این باکتری، دو شکل مورفولوژیکی مشخص دارد:

هیف های رشته ای و زئوسپورهای متحرک. شکل هیف این باکتری، با رشته های منشعب (به قطر 1 تا 5 میلی متر بر متر) مشخص می شوند که در نهایت با تقسیم عرضی و طولی به بسته های سلولی کوکوئید تقسیم می شوند. سلول های کوکوئیدی به زئوسپورهای تخم مرغی تاژ دار (با قطر 0.6-1 میلی متر مربع) تبدیل می شوند.

سیتولوژی درماتوفیتوز. در حال حاضر، زیستگاه طبیعی D congolensis ناشناخته است. تلاشها برای جداسازی آن از خاک ناموفق بوده است، اگرچه احتمالاً یک سافروفیت در خاک است. اعتقاد بر این است که این باکتری، از طریق تماس مستقیم بین حیوانات، از طریق محیط های آلوده یا احتمالاً از طریق حشرات گزنده منتقل می شود.

این باکتری تنها از بافت حیوانات مختلف جدا شده و به لایه های زنده اپیدرم محدود شده اند. حیوانات بدون علامت و عفونت مزمن، مخزن اولیه این میکروارگانیسم محسوب می شوند.

عوامل خطر درماتوفیتوز در حیوانات

عواملی مانند قرار گرفتن در رطوبت در طولانی مدت، در اثر بارش باران، رطوبت زیاد هوا، درجه حرارت بالا و اکتوپارازیت های مختلف که ضخامت سطوح طبیعی بدن را کاهش داده و یا به آنها نفوذ می کند، بر پیشرفت، شیوع، بروز فصلی و انتقال درماتوفیتوز  تأثیر می گذارند. کنه و شپش به ترتیب عوامل اصلی مستعد کننده در گاو و گوسفند هستند.

این میکروارگانیسم می تواند به صورت نهفته در اپیدرم وجود داشته باشد. این میکروارگانیسم، تا زمانی که شرایط آب و هوایی مساعد شود، می تواند نهفته بماند. اپیدمی ها معمولاً در فصل بارندگی رخ می دهند. وجود رطوبت، رهایی زئوسپورها از ضایعات موجود و نفوذ بعدی آن ها به اپیدرم و ایجاد کانونهای جدید عفونت را تسهیل می کند.

رطوبت زیاد نیز با افزایش تعداد حشرات گزنده، به ویژه مگس و کنه، که به عنوان ناقل مکانیکی عمل می کنند، به طور غیر مستقیم به گسترش ضایعات کمک می کند. تماس مستقیم یا ورود یک حیوان آلوده به گله، می تواند عفونت درماتوفیتوز  را گسترش دهد.

درماتوفیتوز  تنها در صورتی مسری است که هرگونه کاهش مقاومت سیستمیک یا موضعی پوست باعث ایجاد عفونت و بیماری بعدی شود.

پاتوژنز درماتوفیتوز در حیوانات

برای ایجاد عفونت، zoospores D congolensis باید به محلی از پوست برسد که موانع محافظتی طبیعی کاهش یافته یا دچار کمبود شود. خروج تنفسی غلظت کم دی اکسید کربن از پوست، زئوسپورهای متحرک را به مناطق حساس در سطح پوست منتقل می کند.

زئوسپورها، جوانه زده و هیف تولید می کنند که به اپیدرم زنده نفوذ کرده و متعاقباً از محل اولیه، در همه جهات گسترش می یابند. نفوذ Hyphal باعث بروز یک واکنش التهابی حاد می شود.

مقاومت طبیعی در برابر عفونت حاد ناشی از فاگوسیتوز زئوسپورهای عفونی است، اما به محض ایجاد عفونت، مصونیت کمی وجود داشته یا هیچ ایمنی وجود ندارد. در اکثر عفونت های حاد، تهاجم رشته ای اپیدرم در 2-3 هفته متوقف می شود و ضایعات خود به خود بهبود می یابند.

در عفونت های مزمن، فولیکول ها  و بخش هایی که در مو آسیب دیده اند، محل هایی هستند که از آن ها تهاجم متناوب فولیکول های مو و اپیدرم غیر عفونی رخ می دهد. به طور کلی، وجود رطوبت، تکثیر و آزادسازی زئوسپورها از هیف ها را افزایش می دهد.

غلظت بالای دی اکسید کربن تولید شده توسط جمعیت متراکم زئوسپورها، فرار آن ها را به سطح پوست تسریع می کند، بنابراین چرخه زندگی منحصر به فرد خود را تکمیل می کنند.

علائم درماتوفیتوز در حیوانات

درماتوفیتوز  در حیوانات، در هر سنی دیده می شود اما بیشتر در سنین پایین و یا در حیواناتی که به طور مزمن در معرض رطوبت قرار دارند، و همچنین در میزبان های دارای سیستم ایمنی سرکوب شده، شایع است. ضایعات موجود در بدن میزبان می تواند از حاد تا مزمن متفاوت باشد.

به نظر نمی رسد سن، جنس و نژاد بر حساسیت میزبان تأثیر بگذارند. همچنین، خارش در حیوانات مبتلا، متغیر است. بیشتر حیوانات مبتلا به طور خود به خود ظرف 3 هفته پس از بروز عفونت اولیه، بهبود می یابند (در صورت عدم ایجاد جوش مزمن روی پوست).

به طور کلی، وجود هوای خشک، سرعت بهبود را افزایش می دهد. همچنین، معمولا ضایعات پوستی بدون عارضه، بدون تشکیل اسکار بهبود می یابند. این عفونت ها معمولاً تأثیر چندانی بر سلامت عمومی حیوانات مبتلا، ندارند.

حیوانات مبتلا به عفونت های شدید عمومی، در اغلب اوقات وضعیت متعادل خود را از دست می دهند. همچنین، اگر پا، لب ها و پوزه به شدت تحت تأثیر قرار گیرند، حرکت آن ها دشوار خواهد بود. این حیوانات اغلب به عنوان یک مورد غیرقابل درمان برای کشتار فرستاده می شوند.

گهگاه مرگ و میر، به ویژه در گوساله ها و بره ها، به دلیل بیماری عمومی با یا بدون بروز عفونت باکتریایی ثانویه و هجوم ثانویه مگس، رخ می دهد. گاوهایی با ضایعاتی که بیش از 50٪ بدن را در بر گرفته اند، به احتمال زیاد به بیماری جدی مبتلا می شوند.

ضایعات درماتوفیتوز در گاو ها

در گاوها، ضایعات را می توان در سه مرحله مشاهده کرد:

• مرحله 1 – موها به صورت ضایعات قلم مو مانند به هم متصل می شوند.
• مرحله 2 – تشکیل پوسته یا گال در اثر ادغام ضایعات اولیه.
• مرحله 3 – تجمع مواد کراتینه شده پوستی باعث ایجاد ضایعاتی شبیه زگیل به قطر 0.5 تا 2 سانتی متر می شود.

ضایعات معمولی شامل دسته های برآمده و مات شده در مو است. بیشتر ضایعات مربوط به قرار گرفتن در محیط مرطوب، به مدت طولانی، در سر، سطوح پشتی گردن و بدن و سطوح جانبی فوقانی گردن و قفسه سینه توزیع می شود. گاوهایی که به مدت طولانی در آب و گل می مانند، در مناطقی مانند چین های سطحی خم کننده مفاصل، دچار ضایعات می شوند.

گاوهای شیری ممکن است دارای ضایعات پوسته ای روی پستان باشند. ضایعاتی که توسط مگس های گزنده (ناقلین مکانیکی) ایجاد می شوند، عمدتا در پشت دیده می شوند، در حالی که ضایعات ناشی از کنه ها عمدتا در سر، گوش ها، زیر بغل، کشاله ران و کیسه بیضه ایجاد می شوند.

عفونت های مزمن پشم، با ایجاد توده های هرمی شکل از مواد پوسته ای متصل به الیاف پشم، مشخص می شوند. پوسته ها عمدتا در نواحی پشتی بدن قرار دارند و از حرکات عادی گوسفند جلوگیری می کنند. تماس با گیاهان آلوده اغلب باعث ایجاد ضایعات در لب ها و پاها می شوند.

درماتوفیتوز در اسب ها

در اسب ها، ضایعات باید به آرامی خیس شده و برداشته شوند. علاوه بر این شامپو درمانی ضد باکتریایی موضعی، به عنوان درمان کمکی موثر است. همچنین، دامپزشکان مصرف کلرهگزیدین را توصیه می کنند. اعتقاد بر این است که مصرف این دارو، تحریک کننده نیست.

جداسازی و قرنطینه کردن حیوانات مبتلا به نوع بالینی عفونت، از بین بردن حیوانات مبتلا و کنترل اکتوپارازیت ها روشهایی هستند که برای شکستن چرخه عفونی مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه بر این، جلوگیری از ترشح مزمن پوست و خشک نگه داشتن حیوانات مهم است.

در صورت شیوع این بیماری، سطح روی باید در خوراک دام بررسی شود. زیرا شیوع این بیماری عفونی، با کمبود روی همراه بوده است.

علت ریزش مو در اسب ها چیست؟

درمان و کنترل درماتوفیتوز در حیوانات

آنتی بیوتیک های موضعی و سیستمیک، همراه با تغییرات در شیوه دامپروری برای خشک نگه داشتن حیوانات، بهترین راه برای درمان و کنترل شیوع بیماری درماتوفیتوز  در میان حیوانات گله به شمار می آیند.

قبلا تصور می شد، به دلیل این که حیوانات آلوده به نوع حاد بیماری درماتوفیتوز، معمولاً سریع و خود به خود بهبود می یابند، درمان این اختلال، فقط به دلایل زیبایی در حیوانات تولید کننده گوشت انجام می شده است. با این حال، در برخی از نقاط جهان، این بیماری با عوارض و مرگ و میر قابل توجه، از دست دادن وضعیت بدن، کاهش تولید شیر و افزایش تعداد سلولهای سوماتیک در شیر همراه است.

علاوه براین، درمان این اختلال در اسب توصیه می شود زیرا ضایعات در استفاده از اسب اختلال ایجاد کرده و به طور کلی دردناک هستند.

میکروارگانیسم ها به طیف وسیعی از داروهای ضد میکروبی حساس هستند:

• اریترومایسین
• اسپیرامایسین
• پنی سیلین G
• آمپی سیلین
• کلرامفنیکل
• استرپتومایسین
• آموکسی سیلین
• تتراسایکلین ها
• نووبیوسین

در حیوانات تولید کننده غذا، کاربردهای موضعی گوگرد آهک به عنوان روش کمکی برای درمان ضد باکتریایی، مقرون به صرفه است.

علاوه براین، حشره کش هایی که برای پیشگیری از افزایش جمعیت حشرات استفاده می شوند. اغلب برای کنترل حشرات گزنده توسط دامداری های مختلف به کار گرفته می شوند.

بیماری های پوستی در حیوانات را بشناسید.

خطر شیوع مشترک درماتوفیتوز بین انسان و حیوان

درماتوفیتوز می تواند به انسان ها منتقل شود. تماس مستقیم با حیوان آلوده می تواند منجر به بروز عفونت در دست ها و بازوها شود. برای کار با حیوانات مبتلا باید از دستکش استفاده شود. همچنین شستن کامل دست با صابون ضد باکتری پس از تماس با حیوان آلوده توصیه می شود.

سخن آخر

درماتوفیتوز یک بیماری پوستی باکتریایی است. در اثر آلودگی به آن، قسمت های پشت بدن و پاها تحت تاثیر قرار می گیرند. میکروتروما و خیس شدن مزمن، محرک های اصلی این بیماری هستند.

منبع:

https://www.msdvetmanual.com/integumentary-system/dermatophilosis/dermatophilosis-in-animals