عفونت مجاری ادراری در سگ ها

عفونت مجاری ادراری در سگ ها یا UTI یک عفونت در سیستم ادراری سگ می باشد که معمولاً توسط انواع مختلف باکتری ایجاد می شود. علائم عفونت مجاری ادراری در سگ ها شامل تکرر ادرار، کاهش ادرار، احساس فشار و درد هنگام ادرار و ادرار خونی می باشد. درمان شامل یک دوره آنتی بیوتیک برای از بین بردن باکتری های عامل عفونت است.

مکمل های کرن بری، جلوگیری از چاقی و استفاده از دستمال در اطراف مقعد و واژن ممکن است به کاهش خطر عفونت ها کمک کند. صاحبان حیوان خانگی باید مراقب سگ های خود باشند. آنها همه چیز را در مورد عادات غذایی حیوان خانگی خود باید بدانند. حتی اینکه مدفوع سگ خانگی آنها چگونه است و هر چند وقت یکبار برای رفتن به دستشویی به بیرون از خانه نیاز دارند.

اگر سگ شما به طور ناگهانی در خانه شروع به جویدن کند، نیاز به ادرار بیشتر یا ادرار با رنگ خون دارد، ممکن است حیوان خانگی تان دچار عفونت ادراری یا UTI شود. برای مطالعه عمیق UTIs، علل ایجاد آنها، علائم، تشخیص، درمان و راههای جلوگیری از آنها، ادامه مطلب را بخوانید.

مجاری ادراری سگ: درک آناتومی

دستگاه ادراری سگ ها شامل کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادراری است. کلیه ها اندام های پیچیده ای هستند که در کنار بسیاری از عملکردهای دیگر، وظیفه تصفیه خون و حذف سموم و آب اضافی به شکل ادرار را بر عهده دارند.

ادرار تولید شده توسط کلیه ها توسط حالب ها، مجاری لوله ای کوچک، به مثانه منتقل می شود. مثانه مسئول ذخیره ادرار است. هنگامی که مثانه پر می شود، ادرار از لوله دیگری به نام مجرای ادراری خارج می شود. در سگهای نر، مجرای ادراری از پروستات، یک اندام تولید مثل، عبور می کند و سپس در انتهای آلت تناسلی خاتمه می یابد.

عفونت مجاری ادراری یک عفونت است که بیشتر توسط انواع مختلف باکتری ها ایجاد می شود. اما در هر قسمت از مجاری ادراری از جمله مثانه، کلیه ها و پروستات (در سگهای نر) ایجاد می شود.

شیوع عفونت ادراری در سگ ها

به نظر می رسد حدود 14 درصد از همه سگ ها در طول زندگی خود عفونت ادراری را تجربه کنند. همانند انسان ها، سگ های ماده بسیار بیشتر از سگ های نر دچار عفونت مجاری ادراری می شوند.

تصور می شود که این به دلیل نزدیکی دستگاه تناسلی زن به مقعد است، که خطر آلودگی باکتریایی ناشی از مدفوع را افزایش می دهد. هر نژادی از سگ ها می توانند UTI بگیرند، با این حال، بیشتر در نژادهای ماده با چین های اضافی پوست در اطراف واژن، مانند پاگ، بولداگ فرانسوی یا بولداگ انگلیسی رایج است. باکتری ها دوست دارند در محیط های گرم، تاریک و مرطوب تولید مثل کنند و چین های پوستی را به مکانی ایده آل برای پرورش تبدیل کنند.

علل عفونت ادراری در سگ

UTI ها عموماً توسط باکتری هایی از پوست یا روده بزرگ ایجاد می شوند که وارد مجرای ادراری شده و به سمت بالا به داخل مثانه حرکت می کنند. به طور معمول، بدن سگ شما دارای چندین مکانیسم دفاعی است که از بروز عفونت ادراری جلوگیری می کند.

این شامل ادرار اسیدی، توانایی سلولهای مثانه برای از بین بردن باکتریها، ترکیبات و گلبولهای سفید خون که باکتریها را از بین می برند، و بسیاری دیگر از مکانیسم های دفاعی است.

عفونت های گاه و بی گاه که دو یا چند بار در سال رخ می دهند به احتمال زیاد به دلیل یک اختلال زمینه ای نیستند. با این حال، هنگامی که UTI های مکرر رخ می دهند، اغلب مشکلی با سگ وجود دارد که احتمال ابتلا به UTI را در او افزایش می دهد.

علاوه بر چین خوردگی های اضافی پوست در اطراف اندام تناسلی، سگ هایی که دارای ناهنجاری های آناتومیکی هستند، مانند حالب خارج رحمی (یک اختلال ارثی که در آن حالب ها در محل طبیعی خود وارد مثانه نمی شوند) یا فرورفتگی فرورفتگی (فرورفتگی های کوچک در پوست جمع شده) افزایش می یابد. خطر عفونت ادراری علائم شایع حالب خارج رحمی شامل بی اختیاری ادرار (ناتوانی در کنترل ادرار) و مجاری ادراری است.

سایر شرایطی که می تواند سگها را مستعد ابتلا به UTI های مکرر کند، عبارتند از:

• دیابت قندی
• بی اختیاری ادرار
• بیماری مزمن کلیوی
• سرطان مجاری ادراری
• سنگ مثانه یا سنگ کلیه
• سگ های نر با پروستات بزرگ شده
• بیماری کوشینگ (هیپرآدرنوکورتیسیسم)
• عدم کنترل مثانه آگاهانه (به دلیل آسیب نخاعی که منجر به فلج می شود).

علائم عفونت ادراری در سگ ها

عفونت های ادراری در بهترین حالت برای سگ ها ناراحت کننده و در بدترین حالت بسیار دردناک هستند. برای والدین حیوان خانگی مهم است که بتوانند علائم عفونت ادراری را در سگهای خود تشخیص دهند تا از مراقبت سریع دامپزشکی آنها اطمینان حاصل شود. نادیده گرفتن علائم عفونت ادراری در سگ ها می تواند منجر به عوارض جدی از جمله عفونت کلیه شود.

شایع ترین علائم عفونت ادراری در سگ ها، عبارتند از:

• ادرار خونی
• زور زدن به ادرار کردن
• ادرار بوی ماهی یا بد بو
• ادرار مکرر مقدار کمی ادرار
• افزایش لیسیدن دستگاه تناسلی
• تصادفات ادراری در خانه (اگر سگ شما آموزش دیده است).

به ندرت، سگ ها ممکن است تب داشته باشند، تمایل به غذا خوردن یا استفراغ نداشته باشند. اما این معمولا با عفونت های عفونی جدی تر مانند عفونت های کلیه یا پروستات همراه است.

تشخیص عفونت های مجاری ادراری در سگ ها

اگر فکر می کنید سگ شما ممکن است UTI داشته باشد، مهم است که حیوان را توسط دامپزشک معاینه کنید. زیرا شرایط دیگری نیز وجود دارد که علائم مشابهی دارد. دامپزشک باید شکم سگ شما را معاینه کند تا مطمئن شود که مثانه بیش از حد متسع نشده است. این وضعیت می تواند نشان دهنده انسداد ادراری خطرناک باشد. حتی مطمئن شود که هیچ درد کلیه ای وجود ندارد، که می تواند نشانه عفونت کلیه باشد.

آزمایشات تشخیصی

دامپزشک شما همچنین باید یک آزمایش ادرار انجام دهد. آزمایش ادرار که شامل بررسی غلظت ادرار، بررسی یک شاخص شیمیایی ادرار و بررسی نمونه ادرار زیر میکروسکوپ است. اگر سگ شما در غیر این صورت سالم است و سابقه UTI های مکرر ندارد، ممکن است این همه چیزی باشد که برای تشخیص عفونت ادراری در سگ شما ضروری است.

برای سگ هایی که تب دارند، استفراغ می کنند، نمی خواهند غذا بخورند یا حیواناتی که بیماری زمینه ای مانند بیماری مزمن کلیه دارند، دامپزشک شما باید آزمایش خون را برای ارزیابی سلامت کلیه ها و سایر اندام ها انجام دهد.

در حالت ایده آل، برای تأیید هر مورد مشکوک به عفونت ادراری در سگ ها، کشت ادرار باید انجام شود. اما این ممکن است از نظر مالی برای همه صاحبان حیوان خانگی امکان پذیر نباشد. با این حال، اگر سگ شما سابقه UTIs مکرر داشته باشد، کشت ادرار و آزمایش حساسیت به آنتی بیوتیک ضروری است. این نوع باکتری عامل ایجاد عفونت را نشان می دهد و مشخص می کند که کدام آنتی بیوتیک در درمان عفونت موثرتر خواهد بود.

برای سگهایی که عفونت ادراری مکرر دارند یا آنهایی که با درمان بهبود نمی یابند، بهتر است تصویربرداری از مجاری ادراری با اشعه ایکس، سونوگرافی، اسکن CAT (CT) یا ترکیبی از آنها انجام شود. به این آزمایشات به دنبال سنگ های ادراری، علائم عفونت کلیه، تومورها یا حالب خارج رحمی هستند. همگی می توانند منجر به عفونت های ادراری شوند که درمان آنها مشکل است.

نحوه درمان عفونت ادراری در سگ ها

هنگامی که UTI با ترکیبی از علائم و آزمایش تشخیص داده شود، آنتی بیوتیک ها به منظور از بین بردن باکتری های عامل عفونت تجویز می شوند. برای موارد عفونت های ادراری که دو یا چند بار در سال اتفاق می افتد. یک دوره کوتاه مدت سه تا پنج روزه آنتی بیوتیک تنها چیزی است که ممکن است لازم باشد. برای عفونت های مجاری ادراری (مواردی که سه بار یا بیشتر در سال اتفاق می افتد) یا عفونت های کلیه، دوره های طولانی تری از آنتی بیوتیک ها اغلب لازم است.

در مورد عفونت های مجاری ادراری، تلاش برای حل مشکل اساسی که احتمال عفونت ادراری را افزایش می دهد، مهم است. به عنوان مثال، در سگهایی که رایج ترین نوع سنگ مثانه هستند. رژیم غذایی معمولاً برای حل سنگ ها استفاده می شود. برای سگهایی که حالب خارج رحمی دارند، جراحی ممکن است لازم باشد تا حالب را در محل طبیعی قرار دهید.

درمان های خانگی برای عفونت ادراری در سگ ها

هیچ درمان خانگی مفید برای درمان عفونت ادراری در سگ ها وجود ندارد. تصور می شود که مکمل های کرن بری ممکن است فراوانی عفونت ادراری را در سگهای مستعد عفونت کاهش دهند. اما تحقیقات کافی برای توصیه معمول این مورد وجود ندارد.

صاحبان حیوان خانگی می توانند هزینه های تقریبی زیر را برای تشخیص و درمان عفونت ادراری در سگ خود انتظار داشته باشند:

• معاینه: 45 تا 65 دلار
• کشت ادرار: 170 تا 200 دلار
• تجزیه و تحلیل ادرار (آزمایش و جمع آوری): 70-95 دلار
• دوره آنتی بیوتیک ها: 20 تا 200 دلار. (بسته به وزن حیوان خانگی، آنتی بیوتیک مشخص شده و مدت درمان متفاوت است).

در مورد سرکه سیب برای سگ، فواید و عوارض آن اطلاعات بیشتری کسب کنید.

نحوه پیشگیری از عفونت ادراری در سگ ها

در حالی که جلوگیری از عفونت مجاری ادراری پراکنده در سگ های سالم ممکن نیست یا ضروری نیست. اما مواردی وجود دارد که صاحب حیوان خانگی می توانند برای کاهش خطر ابتلا به برخی شرایط که باعث شایع شدن عفونت های ادراری می شود انجام دهند.

اگرچه شواهد کافی برای اثبات مفید بودن مکمل های کرن بری در پیشگیری از عفونت های مجاری ادراری وجود ندارد. اما بعید به نظر می رسد که مضر باشند. برخی مطالعات روی انسان ها از استفاده از آنها حمایت می کند.

در مورد رفتارهای دردسر ساز سگ خانگی اطلاعات بیشتری کسب کنید.

عقیم سازی

تصور می شود که عقیم سازی برخی از سگهای ماده، به ویژه نژادهای بزرگ و غول پیکر، قبل از بلوغ ممکن است خطر ابتلا به فرج ورودی را افزایش دهد. همچنین نشان داده شده است که عقیم سازی زودهنگام قبل از 3 ماهگی با افزایش سن خطر بی اختیاری ادرار را افزایش می دهد. به همین دلیل، صاحبان حیوان خانگی در حالت ایده آل نباید نژادهای کوچک را تا حدود 6 ماهگی اسپری کنند. عقیم سازی نژادهای بزرگ یا غول پیکر را تا بعد از گذراندن یک چرخه حرارتی به تعویق بیندازند. ذکر این نکته ضروری است که شواهد محکمی برای این توصیه هنوز وجود ندارد و دامپزشکان هنوز در مورد سن مطلوب عقیم سازی و خنثی موافق نیستند.

از چاقی، به ویژه در سگهایی که مستعد چین خوردگی بیش از حد پوست هستند، باید اجتناب کرد. زیرا این امر می تواند چین های پوست را در اطراف مقعد و فرج عمیق تر کند، که می تواند رشد باکتری ها را روی پوست نزدیک مجرای ادرار تقویت کرده و منجر به عفونت ادراری شود.

نظافت

برای سگهای دارای فرج فرو رفته، کسانی که مستعد عفونت های پوستی هستند. یا دارای چین های پوستی ادراری تناسلی هستند، تمیز نگه داشتن نواحی اطراف فرج و مقعد با دستمال های دارویی حاوی ضد عفونی کننده مانند کلرهگزیدین ممکن است برای جلوگیری از عفونت های صعودی توصیه شود. اگر فکر می کنید سگ شما می تواند از این محصول سود ببرد، از دامپزشک خود برای محصولات توصیه شده مشورت بخواهید.

در مورد اسهال و استفراغ خونی در سگ ها اطلاعات بیشتری کسب کنید.

منبع:

https://www.greatpetcare.com/dog-health/uti-in-dogs/