بیماری های قارچی در پرندگان

بیماری های قارچی در پرندگان شایع هستند. اغلب، آنها یک عفونت ثانویه در یک پرنده بیمار یا دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند. شایع ترین بیماری های قارچی در پرندگان عفونت های دستگاه تنفسی ناشی از گونه های آسپرژیلوس و عفونت های دستگاه گوارش ناشی از گونه های کاندیدا می باشد. Macrorhabdus یک قارچ غیرمعمول است که دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد. این وضعیت بیشتر در پرندگان خانگی کوچک (جغاله، مرغ عشق، فنچ، طوطی و کاکوتی) دیده می شود.

کاندیدیازیس، بیماری های قارچی در پرندگان

کاندیدیازیس یک بیماری قارچی شایع است که بیشتر در پرندگان جوان یا دارای نقص ایمنی دیده می شود. این بیماری بیشتر جوجه های از شیر گرفته نشده را مبتلا می کند. پرندگانی که از داروهای ضد میکروبی با طیف وسیع و زیاد استفاده می کنند بیشتر در معرض خطر هستند. اغلب، کاندیدیازیس ثانویه به دامداری ضعیف و محیط کثیف مربوط می شود. علائم بالینی آن شامل بی اشتهایی، پلاک های سفید در حفره دهان، نارسایی و کاهش وزن است. ضخیم شدن پوست هم همراه با این وضعیت ممکن است ایجاد شود (ظاهر “حوله ترکی”). گزینه های درمانی شامل نیستاتین یا فلوکونازول است.

عامل اصلی این بیماری، مخمر فرصت طلب کاندیدا آلبیکنس است که معمولاً دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد. اگرچه C albicans رایج ترین نوع مخمر مربوطه است، سایر انواع آن از جمله C tropicalis، C parapsilosis، C glabrata و Hansenula spp نیز ممکن است یافت شوند و ممکن است نسبت به درمان مقاوم باشند.

ججه های کاکائوهای حساس ترین پرنده در برابر این بیماری قارچی در نظر گرفته می شوند. عفونت ممکن است به موار زیر مربوط شوند:

• رشد بیش از حد مخمر
• تلقیح خوراکی تعداد زیادی کاندیدا، چه از طریق تغذیه والدین یا با تغذیه دستی با ظروفی که به اندازه کافی تمیز نشده اند.

علائم کاندیدیازیس در پرندگان خانگی

علائم بالینی در پرندگان بالغ معمولاً خفیف است و ممکن است شامل کاهش وزن خفیف، بی حالی و پرهای کدر باشد. پرندگان جوان ممکن است بیماری شدیدتری داشته باشند، به خصوص اگر دچار نقص ایمنی باشند.

علائم بالینی در پرندگان جوان شامل بی اشتهایی، رکود محصول، پلاک های سفید در حفره دهان، نارسایی و کاهش وزن است. عفونت های موضعی در حفره دهان می تواند منجر به مشکل در بلع یا بوی بد دهان شود.

تشخیص کاندیدیازیس در پرندگان خانگی

تشخیص کاندیدیاز با شناسایی گونه‌های کاندیدا بر روی لکه‌های گرم، نوع رومانوفسکی یا متیلن بلو جدید مدفوع، محتویات محصول یا مواد بازگردانده شده است.

همچنین ممکن است برای تشخیص عفونت های مخمری مشکوک پوست، خراش دادن یا نمونه برداری انجام شود. در موارد شدید، زمانی که تهاجم بافت رخ داده است، مخمر جوانه زده هیف تولید می کند که می تواند در خراش های حاصل از محصول یا حلق یا از مدفوع مشاهده شود.

درمان کاندیدیازیس در پرندگان خانگی

اغلب، کاندیدیازیس ثانویه به دامداری ضعیف و محیط ناسالم مربوط می شود. اگر مخزن کاندیدا برون زا وجود داشته باشد (مثلاً بهداشت ضعیف در جعبه لانه یا لوله تغذیه)، از بین بردن منبع کاندیدا بسیار مهم است.

در نوزادان مبتلا به محصول باید تخلیه شود و مقادیر کمتری تغذیه شود تا زمانی که رکود محصول برطرف شود. متوکلوپرامید ممکن است به تحرک محصول کمک کند و از بازگشت مجدد آن جلوگیری کند.

۸ پرنده خانگی با طول عمر کوتاه را بشناسید.

آسپرژیلوزیس، بیماری های قارچی در پرندگان

آسپرژیلوزیس یک عفونت فرصت طلب است که معمولاً در پرندگان دارای نقص ایمنی رخ می دهد. علائم آن شامل افسردگی، بی اشتهایی، تغییر صدا، افزایش تنفس و یا تنگی نفس است.

تشخیص بر اساس گونه، علائم بالینی، آزمایش خون و تصویربرداری تشخیصی است. CBC ممکن است لکوسیتوز و مونوسیتوز را نشان دهد.ایرساکولیت اغلب در رادیوگرافی مشاهده می شود. درمان با ایتراکونازول، ووریکونازول یا آمفوتریسین B است. گرانولوم های قارچی ممکن است نیاز به برداشتن جراحی داشته باشند.

آسپرژیلوزیس، یک عفونت فرصت طلب است که معمولاً در میزبان های ضعیف سیستم ایمنی (سوء تغذیه، به ویژه کمبود ویتامین A) یا زمانی که پرندگان در معرض تعداد زیادی اسپور آئروسل قرار می گیرند، رخ می دهد. از پرنده به پرنده منتقل نمی شود.

آسپرژیلوس فومیگاتوس شایع ترین گونه آن است. فلاووس و نیجر نیز یافت می شوند. Rhizopus، Penicillium، Mucor و Scedosporium apiospermum می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند و تشخیص و درمان آنها دشوارتر است.

عوامل مستعد کننده برای ایجاد عفونت آسپرژیلوس عبارتند از:

• آسپیراسیون غذا یا دارو
• بستر یا خوراک حاوی کپک
• استفاده از کورتیکواستروئیدها
• سرکوب سیستم ایمنی (بیماری زمینه ای)
• تمایل گونه ها (طوطی خاکستری آفریقایی، طوطی آمازون، کاکائو و ماکائو)
• بهداشت نامناسب و تهویه ناکافی به ویژه در آب و هوای گرم و مرطوب نیز می تواند بروز بیماری را افزایش دهد.

علائم بالینی آسپرژیلوزیس به محل عفونت بستگی دارد. بیشتر عفونت ها در دستگاه تنفسی فوقانی، کیسه های هوایی، ریه ها، نای و سیرینکس رخ می دهد.

عفونت های سیستمیک زمانی رخ می دهند که عفونت به اندام های داخلی از جمله استخوان، کبد، کلیه ها یا مغز سرایت کند. عفونت چشم و پوست نیز ممکن است رخ دهد. بی اشتهایی و کاهش وزن اغلب وجود دارد. علائم تنفسی ممکن است شامل تنگی نفس، دم، عدم تحمل ورزش و تغییر صدا باشد. رینیت ناشی از آسپرژیلوسشبیه رینیت باکتریایی یا سینوزیت است.

رنگ آمیزی گرم یا لکه رایت اصلاح شده از ضایعات یا باقی مانده ها اغلب هیف های قارچی را نشان می دهد. سینوزیت اینفراربیتال ناشی از آسپرژیلوزیس اغلب باید قبل از مؤثر بودن درمان، با جراحی پاک شود.

سینوزیت قارچی گسترده یا مزمن ممکن است منجر به تغییرات استخوانی و ناهنجاری دائمی ساختار تنفسی فوقانی شود. گسترش عفونت به مغز می تواند باعث بروز علائم CNS شود.

درمان آسپرژیلوزیس در پرندگان خانگی

درمان آسپرژیلوزیس در پرندگان خانگی با تجویز داروهای زیر انجام می شود:

• ضد قارچ ها (خوراکی، داخل وریدی، داخل بینی، نبولیزاسیون)
• مراقبت های حمایتی (اکسیژن، تغذیه، مایعات)، احتمال قرار دادن لوله کیسه هوا
• معاینه آندوسکوپی و یا دبریدمان جراحی

شایع ترین انگل در پرنده خانگی کدامند؟

عفونت Macrorhabdus ornithogaster

Macrorhabdus ornithogaster مخمری است که اغلب بر روی پرونتریکولوس و بطن پرندگان همراه کوچکتر (مثلاً طوطی‌های طوطی، مرغ عشق، کاکوتی و فنچ) تأثیر می‌گذارد. این ارگانیسم که قبلاً به عنوان یک باکتری توصیف می شد، توزیع جهانی دارد و از نظر بیماری زایی بسیار متفاوت است.

علائم بالینی عفونت Macrorhabdus ornithogaster شامل کاهش وزن، نارسایی، بی حالی، دفع غذای هضم نشده و اسهال است. این علائم بالینی ممکن است شبیه بیماری اتساع پیش بطنی باشد. مرگ و میر ممکن است زیاد باشد، اما پرندگان ممکن است بهبود یابند.

در پرندگانی که بهبود می یابند، احتمال عود و ریزش احتمالی ارگانیسم در مدفوع وجود دارد. این بیماری اغلب همراه با سرکوب سیستم ایمنی (به عنوان مثال، عفونت پلیوماویروس و سیرکوویروس، یا همراه با دامداری ضعیف ) دیده می شود. عفونت بدون علامت شایع است.

تشخیص عفونت Macrorhabdus ornithogaster

تشخیص عفونت Macrorhabdus ornithogaster با بررسی یک مانت مرطوب از قطره تازه با بزرگنمایی 10-50 برابر با کندانسور مرحله عمدتا بسته برای افزایش کنتراست انجام می شود. ارگانیسم های بزرگ میله ای شکل تقریباً 2 تا 4 میلی متر عرض و 60 تا 90 میلی متر سانتی متر طول دارند.

بسیاری از پرندگان بدون علامت هستند. پرندگان ممکن است ارگانیسم را به طور متناوب دفع کنند، بنابراین معاینه منفی مدفوع عفونت را رد نمی کند. مانت مرطوب، رایت غیرعادی یا رنگ گرم نمونه مدفوع اغلب موجودات زنده را نشان می دهد.

M ornithogaster به صورت میله ای بزرگ و گرم مثبت ظاهر می شود که در تمام طول آن خالدار است. اگرچه اندازه و طول ممکن است متفاوت باشد، ارگانیسم های موجود در مدفوع معمولاً چندین قدر بزرگتر از باسیل های گوارشی معمولی موجود در پرندگان هستند.آزمایشگاه های دامپزشکی منتخب هم شناسایی بصری و هم آزمایش PCR را ارائه می دهند. M ornithogaster در محیط های قارچی معمولی رشد نمی کند.

درمان Macrorhabdus ornithogaster پرندگان خانگی

اهداف درمان عفونت Macrorhabdus ornithogaster کاهش تعداد ارگانیسم ها و بهبود سلامت عمومی و قابلیت ایمنی پرنده است. آمفوتریسین (100 میلی گرم/کیلوگرم، PO، 2 بار در روز به مدت 30 روز) بالاترین میزان موفقیت درمان را داشته است، اما شکست ها، به ویژه با مدت زمان کوتاه تر درمان، شایع هستند.

گزارش شده است که اسیدی شدن پروونتریکولوس (سرکه سیب، ویتامین C) محیطی را ایجاد می کند که کمتر مساعد برای تکثیر Macrorhabdus است. گزارش شده است که وریکونازول 10 میلی گرم بر کیلوگرم، PO، 2 بار در روز موفقیت آمیز است.

درمان با بنزوات سدیم در آب آشامیدنی به طور حکایتی موفقیت آمیز گزارش می شود، اما هنوز آزمایشی است.

بنزوات سدیم در 1 قاشق چایخوری در لیتر آب به مدت 5 هفته عفونت را در طوغچه های غیر مولد پاکسازی کرد، اما در طوطی هایی که جوجه هایی را در دمای محیطی بیش از 90 درجه فارنهایت (32.2 درجه سانتیگراد) پرورش می دادند، تیمار با ½ قاشق چایخوری در لیتر آب منجر به علائم عصبی شد. مرگ طوطی های بالغ به دلیل افزایش مصرف آب رخ داد.

توصیه فعلی برای درمان عفونت Macrorhabdus ornithogaster با بنزوات سدیم، ½ قاشق چایخوری (2.5 گرم) پودر بنزوات سدیم در لیتر آب است (که تنها به عنوان منبع آب استفاده می شود و روزانه تازه تهیه می شود). اگر پرندگان آب دارویی را نمی نوشند، دوز باید به ¼ قاشق چایخوری (1.25 گرم) در لیتر آب کاهش یابد و در چند روز آینده به آرامی به ½ قاشق چایخوری افزایش یابد.

بهبودی عفونت Macrorhabdus ornithogaster

مدفوع باید در 14 روز دوباره بررسی شود. اگر ارگانیسم های Macrorhabdus هنوز وجود داشته باشند، دوز باید طی چند روز به 1 قاشق چایخوری (5 گرم) در لیتر افزایش یابد. مدفوع باید در 30 روز دوباره بررسی شود. دوز پایین ¼ تا ½ قاشق چایخوری پودر / لیتر آب باید در پرندگانی که در تابستان در فضای باز نگهداری می شوند (درجه حرارت >90 درجه فارنهایت یا 32.2 درجه سانتیگراد) و در پرندگانی که به جوجه ها غذا می دهند استفاده شود. هنگام استفاده از دارو باید از دستکش استفاده کرد.

ناقلان بدون علامت شایع هستند. جوجه کشی مصنوعی تخم ها و لانه های تغذیه دستی می تواند به ایجاد یک گله عاری از بیماریزا کمک کند.

چگونه پر کنی پرنده ها را برطرف کنیم؟

سایر بیماری های قارچی در پرندگان

گونه های مالاسزیا در پرندگانی که دارای پرچینی و شرایط پوستی هستند گزارش شده است. Rodotorula mucilaginosis مخمری است که گاهی اوقات در عفونت پوست در حیوانات شکارچی (شاهین) بروز می کند.

این وضعیت باعث ایجاد نواحی پوسته زرد مایل به قهوه ای پوست در نواحی زیر بغل یا مغبنی می شود. کریپتوکوکوزیس در سراسر جهان شیوع دارد و توسط یک قارچ ساپروفیت به نام کریپتوکوکوس نئوفورمانس ایجاد می شود.

این قارچ در گونه های پرندگان غیر معمول است، اما از مدفوع پرندگان وحشی، به ویژه کبوتر، و از مدفوع قناری ها و پرندگان پسیتاسین جدا شده است.

عفونت C neoformans در Columbiformes، یک کاکادو مولوکی، یک طوطی منقار ضخیم، یک ماکائو بال سبز و یک طوطی خاکستری آفریقایی گزارش شده است. درماتوفیتوز، از جمله Trichophyton و Microsporumspp، گاهی اوقات در پرندگان خانگی گزارش می شود. پروتکل های درمانی برای سگ ها و گربه ها استفاده می شود. هیستوپلاسموز و موکورمایکوز نیز گاهی در پرندگان خانگی گزارش می شود.

۱۰ علائم خطرناک بیماری در پرنده خانگی را بشناسید.