سندرم وابلر در سگ چیست؟
سندرم وابلر در سگ (wobbler syndrome) یا اسپوندیلومیلوپاتی گردنی (CSM)، همچنین به نام های بی‌ثباتی مهره‌های گردنی (CVI)، ناهنجاری مهره‌های گردنی (CVM)، ناهنجاری مهره‌های گردنی (CVMM) و اسپوندیلوپاتی گردنی نیز شناخته می‌شود، سندرم وبلر یک بیماری است که در گردن رخ می‌دهد. در سگ های مبتلا به سندرم وابلر، بخشی از نخاع که در گردن قرار دارد فشرده می شود. این فشار روی نخاع باعث ایجاد مشکلاتی در سیستم عصبی سگ می شود و حرکت طبیعی سگ را دشوار می کند.
نام این بیماری مستقیماً با حرکت علامت آشکار سندرم ووبلر – لرزش هنگام ایستادن یا راه رفتن – مرتبط است. سندرم وابلر یک بیماری عصبی سگ ها است که ستون فقرات آنها را در ناحیه گردن تحت تاثیر قرار می دهد. این یک علت بسیار مهم و شایع ناتوانی عصبی در سگ های نژاد بزرگ است.
چگونه غذای خانگی سگ درست کنیم؟
آیا نام های دیگری برای سندرم وابلر وجود دارد؟
سندرم وابلر یا وابلر رایج ترین نامی است که استفاده می شود، اما ادبیات دامپزشکی از 14 نام برای توصیف این بیماری استفاده کرده است. این تا حدی به دلیل سردرگمی در مورد مکانیسم های ایجاد کننده آن است. نامی که بیشتر در مقالات دامپزشکی استفاده می شود اسپوندیلومیلوپاتی گردنی است (به معنای بیماری مهره های گردن که بر نخاع تأثیر می گذارد).
نام‌های رایج دیگر عبارتند از:
- ناهنجاری مهره‌های گردنی
- CVI ناپایداری مهره‌های گردنی
- CVM ناهنجاری مهره‌های گردنی، CVMM
- مالارتیکولاسیون و اسپوندیلوپاتی گردنی.
علائم سندرم وابلر در سگ ها چیست؟
سگ‌های مبتلا به سندرم وابلر معمولاًبه صورت لرزان راه می روند. این راه رفتن لرزان ممکن است فقط در زمین های لغزنده و زمانی که سگ به آرامی راه می رود قابل مشاهده باشد. همچنین ممکن است با سر پایین راه بروند که این معمولاً نشانه درد است. در مراحل پیشرفته‌تر بیماری، مشکلات در هر چهار پا آشکار شده و ممکن است سگ در بلند شدن با مشکل مواجه شوند. تقریباً 5 درصد از سگ‌های دارای وبلر ممکن است در هر چهار پا فلج حاد شوند.
سگ‌های مبتلا به سندروم وابلر معمولاً سگ‌هایی از نژاد بزرگ یا غول‌پیکر هستند، که علاوه بر لرزش در راه رفتن، ناهماهنگی و مشکل در راه رفتن در آنها دیده می‌شود و با پیشرفت بیماری، سگ‌ها روی پاهای خود سُر خورده و در نهایت زمین می‌خورند. در این بیماری ابتدا اندام‌های عقبی تحت تأثیر قرار می‌گیرند، بنابراین این قسمت از بدن ممکن است بیشترین مشکل را در عملکرد طبیعی خود داشته باشد. سگ‌های مبتلا به سندرم وابلر تا زمانی که شروع به حرکت کنند طبیعی به نظر می‌رسند و این زمانی است که این علائم در آنها دیده می‌شوند.
شایع ترین علل قرمزی چشم سگ و درمان آنها چیست؟
کدام نوع سگ به سندرم وابلر مبتلا می شود؟
سندرم وابلر در درجه اول بیماری سگ های نژاد بزرگ و غول پیکر است. سگ های نژاد کوچک گهگاه به این بیماری مبتلا می شوند اما غیر معمول است. در یک مطالعه با 104 سگ دارای وبلر، تنها 5 سگ کوچک مبتلا به این سندرم بودند.
چه نژادهایی بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند؟
دوبرمن ها و گریت دین ها نژادهایی هستند که بیشتر تحت تأثیر این بیماری قرار می گیرند. بررسی اخیر پایگاه داده پزشکی دامپزشکی نشان داد که 4.2٪ از گریت دین ها دارای وبلر هستند، در حالی که این بیماری در 5.5٪ از دوبرمن ها وجود دارد. دوبرمن ها معمولاً شکل کلاسیک بیماری را در سگ های نژاد بزرگ دارند در حالی که گریت دین ها شکل معمولی را در نژادهای غول پیکر دارند. نژادهای دیگر عبارتند از روتوایلر، ماستیف، وایمارانر، ژرمن شپرد، سگ کوهستانی برنز، سگ کوهستانی سوئیس، اما هر سگ نژاد بزرگ یا غول پیکری نیز می تواند به این بیماری مبتلا شود.
آیا این بیماری در دوبرمن ها و گریت دین ها یکسان است؟
به طور کلی نه، این بیماری در این نژادها متفاوت است. دوبرمن ها معمولاً در سنین میانسالی تا مسن تر (میانگین سنی 6 سال) به این بیماری مبتلا می شوند، در حالی که گریت دین ها معمولاً جوان تر (میانگین سنی 3 سال) هستند.
چرا سگ ها پس از مواجه شدن با این بیماری علائم عصبی یا درد دارند؟
علائم عصبی به این دلیل اتفاق می‌افتد که سگ‌های مبتلا معمولاً تحت فشار نخاع هستند. فشرده سازی می تواند به دلیل ترکیبی از یک کانال نخاعی کوچک با فتق دیسک (که معمولاً در نژادهای بزرگ مانند دوبرمن دیده می شود) یا یک کانال نخاعی کوچک ثانویه به تغییرات استخوانی که به طناب نخاعی برخورد می کند، ایجاد شود. در واقع هنگامی که اعصاب نخاعی یا ریشه های عصبی فشرده می شوند. درد و ناراحتی بسیاری را ایجاد می کنند.
سکسکه در سگ از علل تا راهکارهای درمانی آن را بشناسید.
چه چیزی باعث بیماری می شود؟
ما هنوز نمی دانیم دقیقا چه چیزی باعث بروز این بیماری می شود. بسیاری از مردم بر این باورند که یک مبنای ژنتیکی برای این بیماری وجود دارد، که ممکن است درست باشد، اما شواهد برای ژنتیک هنوز روشن نیست. ما در حال بررسی ژنتیک این بیماری در دوبرمن ها هستیم و برنامه هایی برای مطالعه آن در گریت دینز در آینده داریم.
چگونه می توان متوجه شد که سگ دچار وابلر شده است؟
برای تشخیص وابلر ابتدا سگ باید توسط دامپزشک معاینه شود. در طول معاینه، او یک معاینه فیزیکی و یک معاینه عصبی انجام می دهد تا دریابد که آیا علت مشکل در راه رفتن واقعاً می تواند به یک مشکل گردن یا عصبی نسبت داده شود.
پس از اینکه درباره علائم احتمالی که سگ شما ممکن است به سندرم وابلر مبتلا باشد صحبت کردید، یک معاینه کامل فیزیکی و عصبی توسط دامپزشک شما انجام می شود. در مرحله بعد، سایر بیماری هایی که می توانند علائم مشابهی داند، با انجام برخی آزمایشات خون و برخی از اشعه ایکس رد می شوند.
برای تشخیص خاص این بیماری نیاز به انجام برخی آزمایشات تصویربرداری است. اما معمولاً ابتدا عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام می شود تا مشخص شود که آیا می‌توان هر ضایعه استخوانی آشکاری را شناسایی کرد یا بیماری‌های دیگری را که می‌تواند شبیه سندرم وابلر باشد را تشخیص داد. در اصل برای تایید این بیماری به آزمایش های تصویربرداری پیشرفته تری نیاز است. در گذشته برای تشخیص این بیماری، میلوگرام (اشعه ایکس با تزریق رنگ در اطراف نخاع) انجام می گرفت.
این تکنیک این روزها به ندرت استفاده می شود زیرا تست های بهتر و حساس تری وجود دارد. بهترین آزمایش MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) است. وقتی میلوگرام و MRI با یکدیگر مقایسه می شوند، این نتیجه بدست میآید که MRI به وضوح برتری دارد. ام آر آی نیز بسیار ایمن است. دامپزشک ها هیچ بدتر شدن عصبی بعد از MRI مشاهده نمی کنند، در حالی که این اتفاق اغلب با میلوگرام رخ می دهد (معمولاً بدتر شدن خفیف و موقتی می باشد). اسکن CAT (توموگرافی کامپیوتری) نیز آزمایش خوبی است، اما احتمالاً به خوبی MRI نیست.
راه های درمان وابلر چیست؟
سگ ها را می توان به صورت پزشکی یا جراحی درمان کرد. مدیریت پزشکی معمولاً شامل استفاده از داروهای ضد التهابی (استروئیدی یا غیراستروئیدی) با فعالیت محدود است. از آنجایی که آنها مشکل گردن دارند، نباید از افسار گردن استفاده کرد و بند سینه اکیدا توصیه می شود.
سندرم وابلر را می توان با داروهایی کنترل کرد که به کاهش التهاب در گردن کمک می کند و فعالیت باید محدود شود. روش دیگر، جراحی برای کاهش فشار بر روی نخاع ممکن است توصیه شود. تقریباً دوجین نوع جراحی مختلف وجود دارد که می‌توان برای کمک به سگ مبتلا به سندرم وابلر انجام داد و بر اساس شدت بیماری متفاوت است. عمل جراحی معمولاً در درمان بیماری نسبت به داروها موفقیت بیشتری دارد، اما هزینه جراحی ممکن است برای هر صاحب سگ انتخابی نباشد.
قلاده و افسار گردن برای سگ‌های مبتلا به سندروم وابلر توصیه نمی‌شود، بنابراین باید بدون توجه به نحوه درمان بیماری، به جای آن از هارنس استفاده کرد.
جراحی وابلر چگونه انجام می شود؟
جراحی را می توان به روش های مختلف انجام داد. حداقل 21 نوع جراحی مختلف برای درمان سندرم وابلر وجود دارد. هنگام تصمیم گیری در مورد نوع درمان جراحی باید عوامل مختلفی را در نظر گرفت، به عنوان مثال شامل شدت علائم، تعداد ضایعات در ستون فقرات، شدت ضایعات ستون فقرات، وجود سایر موارد شرایط پزشکی همزمان، مانند کاردیومیوپاتی متسع، و غیره است. متخصص مغز و اعصاب یا جراح با در نظر گرفتن انتظارات کوتاه مدت و بلند مدت خانواده، گزینه ها را برای مالک سگ مطرح می کند.
مطالعه ای برای بررسی موفقیت جراحی و مدیریت پزشکی وابلر در 104 سگ انجام شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که تقریباً 50٪ از سگ ها با مدیریت پزشکی بهبود می یابند، تقریباً 30٪ ثابت می مانند و 20٪ بدتر می شوند. میزان موفقیت درمان جراحی تقریباً 80٪ است. در 20 درصد باقی مانده سگ ها یا ثابت ماندند یا بدتر شدند.
آیا وابلر طول عمر سگ را کاهش می دهد؟
در این زمینه طول عمر سگ مجددا بستگی به شدت ضایعات ستون فقرات، میزان اختلالات عصبی و نوع درمان دارد. به طور معمول، بر اساس مطالعات انجام شده، میانگین زمان بقای سگ های دارای وبلر تقریباً 4 سال است. این بقا چه سگ ها به صورت پزشکی یا جراحی درمان شوند یکسان است.
چگونه از سندرم وابلر در سگ ها پیشگیری کنیم؟
از آنجایی که علت سندرم وابلر به طور کامل شناخته نشده است، هیچ راهی برای جلوگیری از بروز آن در سگ وجود ندارد. جلوگیری از زاد و ولد فرزندان توسط سگ های بیمار ممکن است بهترین اقدام پیشگیرانه باشد تا زمانی که تحقیقات بیشتری انجام شود. نژادهای در معرض خطر شامل دوبرمن پینچر، وایمارانر، دانمارک بزرگ، روتوایلر و دالماتیان هستند. اما سایر نژادها، از جمله نژادهای کوچک گاه به گاه، هنوز هم می توانند تحت تأثیر وابلر قرار گیرند.
